“Waar ben ik nu weer aan begonnen!” bromt mijn innerlijke zwartkijker. Mijn benen als onbuigbare houten palen, mijn voeten aan de vloer geplakt en ik voel me zelfs wat nerveus. Maar mijn heupen wiegen voorzichtig mee op het muziekje dat ik op Spotify vond. Ja, ik dans in de woonkamer. Alsof niemand kijkt. Bij voorkeur wanneer er ook echt niemand kijkt 😉
Het ongemakkelijke gevoel vermindert snel wanneer ik mijn ogen sluit en naar de muziek luister. Al snel verzachten mijn benen, zwaaien mijn armen boven mijn hoofd en tol ik zwierend om mijn as.
Terwijl ik helemaal opga in de muziek, mijn bewegingen groter en groter, trekt plots iets mijn aandacht. Mijn ogen schieten open, mijn hoofd draait automatisch richting de tuin en ja hoor… daar staan mijn dochters.
De jongste is, met de klink van de poort in haar hand , rood aangelopen van het lachen. De oudste hangt hikkend van de lach over het stuur van haar fiets. Een halve seconde hoop ik nog dat ze me niet zien door de spiegelig van de ramen, maar hun gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen…
Gierend komen ze binnen. “Jij bent net een dansende zeekomkommer!!” Waarop ze allebei hysterisch met hun armen boven hun hoofd zwaaien. Ik realiseer me hoe dit er in hun ogen uit moet zien, die moeder die daar gek staat te bewegen, en lach om hun onbevangenheid.
Maar ik voel ook wat anders. Ik voel me betrapt, kwetsbaar en gegeneerd. Mijn eerste impuls is om dat weg te stoppen. Ik wil niet dat ze me zo zien.
Op hetzelfde moment fluistert mijn innerlijke wijze vrouw “Je leeft hen voor. Dit is jouw spotlight. Je laat hen zien wat er op een podium allemaal mogelijk is. Al is het enkel wanneer je alleen in de kamer danst.’
Dus roep ik, nog steeds ongemakkelijk lachend “Nu durf ik niet meer hoor”, doe een afgezwakte zeekomkommertoegift en terwijl zij doorlopen blijf ik beduusd achter met mijn samenraapsel aan gevoelens, gedachten en emoties. “Deed ik het nu goed? Verdorie, dit is toch mijn werk, waarom reageerde ik niet relaxter?” vraagt mijn innerlijke perfectionist zich vertwijfeld af.
“Het is druk in mijn hoofd” observeert mijn observator vanuit haar luchtballon. Ik haal mijn schouders op en ga verder met mijn dag.
Mijn klanten vertellen dat ze vaak alleen laten zien wat er functioneel van hen gevraagd wordt. Ze herkennen het ook dat ze zich snel opgelaten voelen en zich enorm bewust zijn van hun ongemakkelijke gevoelens. Vooral wanneer ze in een zichtbare positie zijn zoals een vergadering, een netwerkgesprek of een presentatie. Daardoor reageren ze soms minder spontaan en eigen terwijl ze daar wel naar verlangen.
En dat is helemaal niet gek! Ze zijn namelijk expert in het aanvoelen van wat de situatie of omstandigheden van hen vraagt. Al die verschillende innerlijke ervaringen die horen daarbij. We hoeven ze niet van onszelf te veroordelen. Het is handiger te kijken hoe je wellicht bepaalde stemmen of gevoelens die je wél fijn vond vaker kunt ervaren. Zelfs als het eruit ziet als een zeekomkommer 😉 En hoe je die vaker kunt voelen, juist wanneer je zichtbaar bent.
Een week later. We zitten aan tafel, maken wat grapjes over en weer en ineens springt de oudste op. “Ik ben een zeekomkommer.” roept ze. Jongste en ik haken direct aan, onze armen zwaaiend in de lucht en op onze gezichten in een grote lach. Ik ontspan. Dáár is de zeekomkommer weer, pontificaal in het midden op ons huiskamertoneel.
Wil je een keertje sparren over jouw verlangen? Over waar je meer ontspanning wil voelen als je zichtbaar bent? Neem gerust contact met me op. Er is geen gevoel dat ik niet ook gevoeld heb.