Ik mocht weer spelen! Wat heb ik dat gemist in die maanden dat er zoveel dicht was.
Ik word gelukkig van Zijn. Van ervaren, voelen, ontdekken. Het leven in al haar glorie ervaren op een paar vierkante meter. Houden van, haten, opslokken, uitspugen, aan gruzelementen vallen en weer opstaan. En daar dan leuke dingen mee doen, korrels zout vinden, de knipoog zoeken, vergroten of verkleinen en vol in de ervaring duiken ongeacht hoe het eruit ziet en overkomt. Dan voel ik dat ik leef. Dit is waarom ik theater, improvisatie en spel zo fijn vind.
En dat is dus niet voor het podium of het applaus. Als ik dat schrijf realiseer ik me dat die twee er juist afbreuk aan doen. Dan gaat het namelijk om de prestatie en het resultaat. Theater geeft prachtig gelegenheid voor zelfontwikkeling. Wat tegelijk ook maakt dat je nooit “klaar” of “goed genoeg” bent. Ook biedt het alle ruimte voor zelfexpressie. En omdat je daarin nooit “perfect” bent blijft er dus altijd de wens op ‘beter’ voor de keer erna.
Ik voel me thuis bij het theater, omdat het ruimte biedt om te ervaren dat ik leef en uiting te geven aan mezelf en dat wat er in me leeft. In de ondertitel van mijn bedrijf The Sensitive Way staat niet voor niets “Je eigen weg vinden door deze te ervaren.” Ontdekken. Ervaren. Nieuwsgierig zijn. Eigen wijs. Moedig. Ondeugend.”
Ik merk ook dat de plekken waar ik dit zo kan beleven er maar weinig zijn. Terwijl ik geloof dat ik niet de enige ben die hier blij van wordt. Ik denk dat dit een diep verlangen van veel (extraverte) sensitieve mensen is. Hun talent tot diepgaande verwerking van alles dat ze opmerken gaat niet alleen over denken. Het gaat over voelen, doorleven, opnemen, verslinden, verteren en creëren. Het gaat over zijn met alles van jezelf en van het leven.
Herken je dit? Word jij hier blij van? Gun je de wereld meer van jou? Meer weten of gewoon eens kennismaken? Leuk! Stuur me hier gerust een berichtje.