Het is zaterdag 5 oktober. Kwart over negen ’s avonds. Theater Naat Piek in Uden.Ik sta al een uur met mijn gekkigheid op het podium en weet dat ik nog maar één zin te zeggen heb. Ik adem diep in. Een onzichtbare, ietwat weemoedige, glimlach kruipt om mijn mond en een vreugdevolle brok vult mijn keel. Voor de laatste keer
Zeker vijftig paar ogen kijken haar aan. Althans, dat denkt ze, want ze durft niet op te kijken.Haar collega’s staan achter in de zaal. Ze stelt zich voor dat Frits een frons tussen zijn ogen heeft. Wim kijkt vast bemoedigend. En Frank, haar leidinggevende, zegt waarschijnlijk iets tegen een collega, schuddend met zijn hoofd. Hij stelde haar voor dat ze
“Ja”, zegt hij, terwijl ik mijn vraag nog niet eens afgemaakt heb. “Ja hoor, je kunt de zaal huren.”Gevolgd door data, prijzen en andere praktische zaken, die grotendeels aan me voorbij gaan.Ik kijk verbaasd om me heen, naarstig op zoek naar een getuige van dit moment.De tranen springen in mijn ogen als het ècht tot me doordringt.“Het kan! Het kan
“Ik wil mensen om me heen, houd er van om op de voorgrond te staan. Dus ik kon gewoon niet sensitief zijn, heb mijn gevoelige kant jarenlang ontkend.” Aldus een lezen van het e-book Remmen of gas geven.Je wilt niet dat anderen bepalen wie jij bent aan de hand van een stempel.Je wil jezelf zijn. Extravert, vol energie en zelfvertrouwen.