Het is zaterdag 5 oktober. Kwart over negen ’s avonds. Theater Naat Piek in Uden.
Ik sta al een uur met mijn gekkigheid op het podium en weet dat ik nog maar één zin te zeggen heb. Ik adem diep in. Een onzichtbare, ietwat weemoedige, glimlach kruipt om mijn mond en een vreugdevolle brok vult mijn keel. Voor de laatste keer kijk ik de donkere zaal in, wacht een paar seconden en spreek dan mijn laatste zin uit. “Ja, dat is precies wat ik wil.” Blije, sprakeloze en ontroerde gezichten kijken me aan. Ik adem langzaam uit, mijn onzichtbare glimlach groeit uit tot een dankbare, trotse lach. Ik voel hoe ik ze geraakt heb. Maar vooral voel ik hoe ik mezelf was. Hoe ik ontspannen en vrij op dat toneel stond. En dat, dat raakt mij tot diep in mijn ziel.
Ik wilde met deze voorstelling een ander beeld van sensitiviteit te laten zien. Het beeld van een temperamentvol, levenslustig gevoelsmens met een missie, die regelmatig uit de bocht vliegt en haar volle hoofd overal mee naar toe neemt. En hoe dit oké is, hoe dit iemand is om van te houden. Omdat het ècht is.
Ik wilde hiermee echter ook mijn eigen grootste verlangen durven volgen.
Ontspannen en vrij voor een groep mensen kunnen staan. Ja, ik doe dat allemaal wel. Maar het voelde van binnen zo naar. Die snelle hartslag, de droge mond, de paniekgedachten. Alle goedbedoelde adviezen maakten enkel dat ik me onbegrepen voelde, mezelf kleiner maakte en dergelijke ervaringen ontliep. Ik gunde mezelf een ander gevoel. Een gevoel van ontspanning en vrijheid. En dat voelde ik, die zaterdagavond. Ik heb er nog steeds geen woorden voor.
We zijn gemaakt om te leren en te groeien.
Met een grotere behoefte aan autonomie, het op onze eigen manier willen doen. Snakkend naar manieren om je te uiten, ontspannen jezelf te kunnen zijn en jouw diepgevoelde boodschap te kunnen delen. Zelfs al heb je de woorden nog niet. Zelfs al denk je dat je dat nog niet aankan. Zelfs al voelt het als te groot en te veel. Dat zijn de groeipijnen die daarbij horen. Het ongemak, de spanning in je lijf, de zelfbewuste emoties en die gedachten die maar niet stoppen. Daaronder mag je jouw verlangen voelen. Al vermoed ik dat jij hiervoor niet drie jaar aan je eigen voorstelling wil werken.
Maar… doe je op jouw eigen manier niet precies hetzelfde?
Merk jij dat je steeds in die achtbaan zit van naarstig je rust zoeken om, voordat je echt bij bent gekomen, alweer de volgende uitdaging aan te gaan?
Heb je door hoe je ze zelf steeds creëert? De leermomenten, de situaties die schuren en pijnlijke frustraties, zodat je er wel iets mee moet? Hoe het nooit goed of af is?
En hoe lang doe je dat eigenlijk al zo? Langer dan drie jaar?
Wat als je zou je durven voelen dat je nu al oké en waardevol bent?
Dat jij de moeite waard bent om voor uit de bocht te vliegen? Dat het leven fijner wordt als je dat diepgewortelde verlangen durft te volgen? Ik weet gelukkig inmiddels dat het ook leuker, milder en sneller kan, dan door het maken van een voorstelling. En dat geef ik heel graag op 15 november door in de Courage Club.
Een dag waarin je, op jouw voorwaarden, aan mag gaan wat anders te spannend of te ongemakkelijk is. Waar je tools krijgt die je in het dagelijks leven helpen om met meer ontspanning en lol die acties te ondernemen die nodig zijn in je werk of onderneming. Geen zweverig gedoe, geen ellenlang gepraat en navelgestaar. Ik leer je met eenvoudige opdrachten, spelletjes en impro- oefeningen hoe je heel dicht bij jezelf kunt blijven, terwijl je niet wegloopt voor de groeipijnen. Hoe je wel zichtbaar durft te zijn met jouw gekkigheid. Of voorzichtigheid. Of ongemakkelijkheid. Voelen waar jouw ontspanning zit, waar jouw plezier zit. Waar het wel spannend is, maar je ook nog kunt lachen en adem halen. Welke simpele keuzes je daarvoor ter plekke mag maken. Die je helpen om jouw verlangen te kunnen volgen. En terug te komen bij het voelen dat je al helemaal oké bent, zoals je bent.
Dit schreven eerdere deelnemers:
“Een dag met veel plezier met jezelf bezig zijn, zonder dat het zwaar wordt.”
“Het is ook gewoon al heel fijn om dit met gelijkgestemden te kunnen delen. Dat deed me al zo goed.”
“Ik voel beter wat voor keuzes ik mag maken. Niet te saai, maar ook geen uitdaging op volle sterkte. Nu, een paar dagen later, meet ik nog steeds alles daaraan af en ik snap opeens beter waarom iets wel of niet klopt.”
Kijk op deze pagina voor alle informatie en om je aan te melden.